Door: Martijn van der Linden
Het Permanent Future Lab: ik ben er nog nooit geweest en zie het daarom als een soort moderne legende binnen de ‘echelons’ van Permanent Bèta. Totaal niet wetende wat ik kan verwachten, ben ik vanavond reuze benieuwd wat er binnen afzienbare tijd qua technologie allemaal op ons burgerlijke kikkerlandje af kan gaan komen.
Afgelopen dagen was er meer interessants van Permanent Bèta. Zo was er een avond voor de Evernote en één voor Failure Night (interactief leren van fouten door een soort ‘loser-van-de-maand-verkiezing’). Thema’s die, net als vanavond, doorlopend haaks staan op de alledaagse realiteit voor velen als mens en als werknemer.
Helaas moest ik deze week in mijn agenda harde keuzes maken.
Het is 18:45 en ik ben als één van de eersten aanwezig. Samen met Grace, ook een nieuwkomer en één van de ‘key-figures’ van het Permanent Future Lab: Samir. Hij legt op dat moment net aan Grace in het Engels uit wat het Lab is en wat we doen. We schudden handen, er komen nog meer mensen binnendruppelen en de avond begint al snel een feestelijke cocktail van digitale preactualiteit, vernieuwende technologie, open-mindedness en energieke mensen te worden. Er ontstaat een iteractief gebeuren, zonder keiharde ‘targets’. De weg is het doel. Het gaat vanavond om schakelen, delen, verbinden, versnellen, innoveren… En alles in de volgorde: doen > interactief verbeteren > nog meer doen > ontwikkelen en leren. In feite komt het daadwerkelijk allemaal neer op ‘klooien’, zoals mede door de oprichters van Permanent Bèta voortdurend gedoceerd wordt.
Samir, ik en enkele andere mensen beginnen met het 3D printen van een complete robot. Onderdeel voor onderdeel. Dat gaat gedurende de hele avond nog niet zonder slag of stoot: we beginnen met de vingerkootjes, maar de 3D printer is ondanks onze inspanningen nog niet echt wat je noemt ‘forthcoming’.
Ook facilitair is het printen een uitdaging. Nadat we eerst met een viertal door het hele Seats2meet pand op speurtocht gaan naar een spatel en een goede Pritt plakstift, moeten we ook diverse malen antistroperig plastic van de printplaat schrapen. We besluiten vervolgens om eerst maar de iets minder compacte onderdelen te gaan 3D printen.
Ondertussen groeit de groep geeks en nerds met de minuut. En deze mensen doen allemaal zo hun ding. Een paar sluiten zich bij ons project aan en anderen gaan aan de slag met andere technologie. Er zijn mensen die zich bezighouden met Double Robotics. Je weet wel: de nu nog relatief onbekende ‘pratende’ Ipad op wieltjes, of liever gezegd wiel, die door de gevestigde orde zoals UWV genegeerd wordt en er komende tijd zomaar ineens de oorzaak van kan zijn dat het vacatureprofiel voor baliemedewerker of receptionist stil maar dodelijk van Monsterboard geveegd gaat worden.
Ook is er een robot die al zoekend en pratend met een gekscherende opmerking in mijn handen wordt gedrukt. Nadat ik hem neer heb gezet op de stugge tapijtvloer, blijft hij op één of andere manier kringetjes draaien en op zoek naar een deel van zichzelf dat even niet binnen handbereik is. Er is een robot die over het bureaublad danst, totdat de bedienster de robot bijna nogal ‘jumpy’ op de grond laat kukelen.
Time flies when you’re having fun! Want voor mijn gevoel vliegt de avond om. Het 3D printen begint nu ook steeds meer zijn vruchten af te werpen. Andere voorarmonderdelen van de robot komen nu als in een soort moderne lopende band-logica van Henry Ford 1 voor 1 tevoorschijn.
De eerste mensen vertrekken, terwijl anderen wellicht nog zomaar tot 02:00 uur ’s nachts door kunnen blijven gaan. Sommige liefhebbers zijn duidelijk onvermoeibaar, wat door Seats2meet gretig wordt gefaciliteerd. Ineens loopt er een medewerkster naar binnen met onder andere borrelnootjes en de toezegging dat er later nog andere versnaperingen aan komen.
Zelf merk ik dat al deze (binnenkort wellicht ook maatschappelijk) overweldigende nieuwe technologie mij visueel begint te duizelen. Rond 22:45 houd ik het ook voor gezien. Ik vraag nog even hoeveel tijd het wel niet kost om die hele robot 3D te printen. 3 weken wordt mij verteld, wat mij zeer verbaast. Ik heb het ‘recept’ voor de bouw er op de website van de ontwerper eens doorgescrolled en daar wordt de bouw onderdeeltechnisch point by point getoond. Het zijn er ook bijzonder veel en het lijkt mij op z’n minst een productieproces van maanden…
Ik berg de geprinte onderdelen op in een daarvoor bestemd doosje, terwijl ik mezelf erop betrap dat ik er als nieuwe insider wellicht nog een wat te statisch beeld bij heb. Immers, als je doorlopend met die 3D printer aan het werk bent, neemt het lerend vermogen toe en gaat het steeds vlotter.
Al met al heb ik met alle nieuwe technologie en leuke, enthousiaste mensen een bijzonder gave avond gehad. Tijdens de rit kan ik in de Sprinter redelijk overdonderd even geen woord meer uitbrengen. Om mijn hoofd stil te krijgen kijk ik met glazige ogen naar de rug van de weinig inspirerende lichtgrijze stoel voor mij. Puur voor de ontspanning, puur voor de geruststellende gedachte dat je van een lichtgrijze stoel geen enkel, maar dan ook geen enkel visueel idee of gedachte kunt krijgen.
En de trein rijdt weg vanuit het spoorwegknooppunt dat we die avond met een gerust hart even het Nieuw Nederlandse Silicon Valley mogen noemen.